Η ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΑ Μ.......

Είναι μερικές φορές που η "παιδική" αθωότητα είναι κάτι που σε κάνει να αναρωτηθείς μα τι κάνω εγώ σε έναν τόσο βρώμικο κόσμο; Όταν κάνεις τα πρώτα σου βήματα στην δημοσιογραφία "μπουσουλάς" σαν παδί, και θεωρείς ότι κάνεις λειτούργημα όμως όταν είσαι ήδη 36 σκέφτεσαι εάν είναι να ξέρεις κάτι πρέπει να το πεις και σε νεώτερους συναδέλφους; Και βέβαια πρέπει να το πεις και μάλιστα να πεις στην ονειροπόλα Μ ότι αυτή η δουλειά δεν είναι "λειτούργημα" αλλά ένα επάγγελμα τόσο ανταγωνιστικό που σου παγώνει πολλές φορές το χαμόγελό σου. Σας τα λέω φίλες και φίλοι γιατί ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος εάν λέγαμε στους νέους πάντα την αλήθεια μια αλήθεια που δυστυχώς δεν τιμάει τους δημοσιογράφους γιατί η πληροφόρηση δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο απλώς εμπλουτίζει μια γνώση που τις περισσότερες φορές είναι ανούσια. Για αυτό εάν είναι να παγώσει το χαμόγελο της ονειροπόλας Μ καλύτερα να ξέρει από τώρα ότι όσα καλά ρεπορτάζ και να κάνει , όσο και να αγωνίζεται για το καλό οι κακοί είναι αυτοί που επιβιώνουν πάντα. Για αυτό και εγώ που αρνούμαι πεισματικά να παίξω τον κακό θα της πω την ΑΛΗΘΕΙΑ. Η επαγγελματική επιτυχία δεν μπορεί να φέρει και οικογενειακή ευτυχία και ο κόσμος δεν μπορεί να σωθεί από "στυγνούς" επαγγελματίες εάν με ακούσει θα χάσει μια "λαμπρή" τηλεοπτική καριέρα σαν της Μαριέττας Χρουσαλά αλλά θα παραμείνει γλυκός και ευαίσθητος άνθρωπος. Η ευαισθησία είναι προτέρημα για όλο τον κόσμο αλλά όχι για τους επαγγελματίες δημοσιογράφους, και η "πιάτσα" είναι γεμάτη από τους τελευταίους. Αυτοί που είναι σε έλλειψη είναι οι πρώτοι. Εσείς αγαπητοί αναγνώστες τι λέτε;

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πιστεύω οτι όταν κάνεις κάτι και το αγαπάς πραγματικά, αργά η γρήγορα θα ανταμειφθείς για την προσπάθειά σου. Απλα μερικές φορές δεν ξέρουμε και οι ίδιοι τι ακριβώς θέλουμε

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω αν είναι σωστό που βλέπω τη δημοσιογραφία μόνο μέσα από τα δικά μου μάτια που έστω και σε εισαγωγικά κάποιοι τα βλέπουν παιδικά.
Παράξενο που κάποιος που με ξέρει τόσο λίγο κατάφερε να καταλάβει τι πραγματικά είμαι.
Ένας συνάδελφος πολύ έξυπνος αφού δεν τον μπέρδεψε καθόλου η σκληρή εικόνα που θέλω πάντα να βγάζω προς τα έξω.
Δεν θέλω κανείς να καταλάβει πόσο έχω δεθεί με κάποιους ανθρώπους ούτε θέλω να ξέρουν πως πολλές φορές απορώ με όσα ακούω και βλέπω και ακόμα περισσότερες πως σκέφτομαι αν τελικά κάνω εγώ για αυτή τη « δουλειά ».
Κατάλαβα πως ναι τελικά βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα όταν είσαι 36.
Και ξέρετε πότε;
Όταν έγραψε το κείμενο μια ώρα μετά από ένα μεγάλο τσακωμό που είχα με δύο ανθρώπους όταν προσπάθησα να τους περάσω με το έτσι θέλω των είκοσί μου χρόνων ότι μόνο μέσα από τα δικά μου μάτια θα μπορούσαν να δούνε τα πράγματα σωστά.
Καλά ρε πως κατάλαβες τι είχα στο μυαλό μου εγώ την ώρα που έγραφες για μένα αυτό το κείμενο;
Δεν θα σου κρύψω όμως ότι ενώ αυτά τα λόγια μου άφησαν μια πολύ γλυκιά γεύση με στεναχώρησαν κιόλας αλλά δεν ξέρω για πιο λόγο…
Αν καταλάβεις εσύ γράψε για τη ΧΑΖΗ Μ….
Α και το πιο βασικό. ΠΑΙΔΙΑ ΜΗΝ ΠΑΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ.
ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΜΠΟΥΣΟΥΛΑΜΕ…

Prelor είπε...

Η δημιουργικότητα, η όρεξη και η φαντασία που έχει ένα παιδί, μπορεί να μας φανερώσουν πράματα που οι μεγαλύτεροι ίσως να μην καταλαβαίνουν καν. Αν μας κυβερνούσαν τα παιδιά, δε γνωρίζω αν ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος, αλλά σίγουρα θα ήταν πιο αισιόδοξος και με λιγότερη μιζέρια. Γι' αυτο φίλε Σταύρο, πρέπει να τα προστατεύσουμε να διατηρήσουν την αθωότητα τους. Το ξέρω και έχεις δίκιο πως αυτό το επάγγελμα δε χωράει αθωότητα, αλλά πιστεύω πως αξίζει μια προσπάθεια να τα εμπιστευτούμε. Αλλωστε Σταύρο το ξέρεις καλύτερα απ' όλους αυτό γιατί είσαι ένας Επαγγελματίας Δημοσιογράφος που καταφέρνει να διατηρεί το "παιδί" ακόμα μέσα του. Οσο για την Ονειροπόλα Μ., σε κάθε μάχη πρέπει να βρίσκει όση δύναμη της λείπει για να σβήνει καθε τι, της παγώνει το χαμόγελο.

Ο Άδωνις φαντάζεται μέρες του 1917

Ο Άδωνις Γεωργιάδης από την ασφάλεια του Ελληνικού Κοινοβουλίου, που φρουρείται σαν «αστακός», ρίχνει κλεφτές ματιές έξω, στην πλατεία...